aixmes.com

Toυ Σάββα Παύλου

Εκτιμώ πολύ τον Άριστο Μιχαηλίδη, τον διευθυντή σύνταξης του Φιλελευθέρου. Εκτός των άλλων και λόγω των εντόνων συναισθημάτων εντοπιότητας και τοπικισμού που τον χαρακτηρίζουν. Θεωρεί ότι η γενέτειρά του, η Τεμπριά, είναι το κέντρο του συναισθηματικού ανθρωπογεωγραφικού του κόσμου.

Προϊόντα της γενέτειράς του, ιστορίες, στάσεις και νοοτροπίες της τον συνέχουν και τον οικοδομούν μέχρι σήμερα. Όπως πολύ σωστά είπε κάποιος, πατρίδα είναι ο τόπος όπου βλάστησαν τα δώδεκά σου πρώτα χρόνια. Ο Άριστος Μιχαηλίδης με ποικιλότροπες καταθέσεις είναι εμμανής Τεμπριώτης και η ψυχική του ηρεμία κερδίζεται όταν αφήσει τα καθήκοντα και τις ευθύνες παράμερα και αρχίζει το σεργιάνι στους τόπους της Τεμπριάς. Εκτιμώ λοιπόν τον Άριστο Μιχαηλίδη γιατί αυτή η έντονη συναισθηματική φόρτισή του με τη γενέτειρά του δεν τον οδηγεί να επιβάλει την φιλοτεμπριωτική στροφή και έκφραση σε οποιονδήποτε άλλο. Δεν με ανάγκασε και δεν μου υπέβαλε ποτέ ότι πρέπει να τονίζω ή να αναφωνώ ότι «οι Τεμπριώτες είναι αδελφοί μου» ή να με κατηγορεί γιατί δεν επισκέφθηκα μέχρι τώρα την Τεμπριά. Του αρκεί ότι θεωρώ τους Τεμπριώτες ισότιμους πολίτες αυτού του τόπου και τίποτε άλλο. Αν θα πάνε καλά οι Τεμπριώτες, εξαρτάται από τους ίδιους και όχι από τις δηλώσεις μου. Τα γράφω αυτά γιατί διαβλέπω τον κίνδυνο ενός νέου εκφασισμού στην Κύπρο. Ξένα και ντόπια κέντρα μεθοδεύουν μια νέα τρομοκράτηση των Κυπρίων πολιτών οι οποίοι πρέπει εν χορώ να αναφωνούν κάθε λίγο και με κάθε ευκαιρία ότι «οι Τούρκοι είναι αδέλφια μας», γιατί μόνο με τέτοιους συναισθηματικούς εκβιασμούς μπορούν να περάσουν οι νέες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις προς την Τουρκία, που θα πάρουν όμως τα εύσημα ότι είναι παραχωρήσεις προς τ' αδέλφια μας τους Τουρκοκύπριους κ.λπ. κ.λπ. Ακόμη, θλιβερός δημοσιογράφος μας κατηγορεί γιατί δεν μεταβαίνουμε στα κατεχόμενα τακτικά και αυτό, σύμφωνα με τη λογική του, είναι ένδειξη του ελληνοκυπριακού σοβινισμού. Ανάποδο κι αυτό, λοιπόν, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Οι Τούρκοι, που μας κρατούν τα σπίτια μας, είναι προοδευτικοί, οι κακοί είμαστε εμείς που δεν πάμε στα κατεχόμενα για φιλοφρονητικές επισκέψεις. Ακόμη λίγο θα πρέπει, τρομοκρατημένοι, να πηγαίνουμε στα κατεχόμενα και να κρατάμε τεκμήρια και αποδείξεις των επισκέψεών μας, για τους κήνσορες, λογοκριτές και ελεγκτές της ζωής μας, ότι να: εμείς πάμε, πάμε τακτικά, είμαστε προοδευτικοί, είμαστε ευπειθείς στις νέες οδηγίες. Εκτός από το μείζον θέμα της κατοχής, αν παραμένουμε στο θέμα του αστικού φιλελευθερισμού και μόνο, βλέπουμε ότι ούτε κι αυτός μπορεί να λειτουργήσει στην Κύπρο, δηλαδή ο καθείς να πηγαίνει όπου θέλει. Οι φασίστες του 21ου αιώνα επιβάλλουν και κατευθύνσεις, που πρέπει να οδεύουμε. Προσωπικά δεν αισθάνομαι ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι αδελφοί μου, ούτε καν μακρινοί εξάδελφοί μου. Είναι, απλώς, ισότιμοι πολίτες αυτού του τόπου και τίποτε άλλο. Όπως είναι οι Παφίτες και οι κάτοικοι του Μενεού. Τίποτε πάρα πάνω, τίποτε λιγότερο. Με την ίδια λογική των «Τουρκοκυπρίων αδελφών», πρέπει να αναφωνούμε κάθε λίγο ότι και οι Γύφτοι της Κύπρου, οι Αρμένιοι, οι Λατίνοι ή οι Μαρωνίτες είναι αδελφοί μας ή, ακόμη, οι Κοκκινοχωρίτες και Τραχυπεδουλιώτες, οι παλαιοημερολογίτες, και οι Κύπριοι Μορμόνοι. Γιατί όχι και γι' αυτούς; Τουλάχιστον για τους Κοκκινοτριμιθιώτες. Μεγάλωσα με τον Βίλχεμ Ράιχ, που μας έδειξε περίτρανα πως η ναζιστική ιδεολογία ενισχύθηκε με όλες αυτές τις θεωρίες του μυστικισμού του αίματος και του αταβισμού της φυλής. Το σύνθημα «οι Τουρκοι είναι αδελφοί μας» οδηγεί σε έναν εκφασισμό της πολιτικής σκέψης της Κύπρου, γιατί παράγει ανάλογους συναισθηματικούς μυστικισμούς που εγκλωβίζουν τη σκέψη και τη διαυγή πολιτική ανάλυση. Το σύνθημα αυτό είναι ο αιματολογικός δεσμός της νεοκυπριακής θεωρίας για να γίνουν όλα αποδεκτά, να παραβιαστούν αρχές και ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου. Υπάρχει, όμως, κάτι πιο ευσύνοπτο και ορθό που παραπέμπει σε σύγχρονους ανθρώπους καθώς και στις συντεταγμένες του σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού και αυτό είναι το απλό: «Οι Τουρκοκύπριοι είναι πολίτες της Κύπρου.» Που σημαίνει καθήκοντα και υποχρεώσεις, δικαιώματα και ευθύνες που μπορούν να συζητηθούν. Γιατί για τον όρο «πολίτες» υπάρχουν όρια και γραμμές ενώ για τα «αδέλφια» όλα μπορούν να χωρέσουν. Οι «Τουρκοκύπριοι - πολίτες» αυτού του τόπου παραπέμπουν σε συζήτηση με πολιτικούς όρους, διαυγή, σύμφωνα με προτάγματα και αρχές, οι «Τουρκοκύπριοι - αδέλφια» σημαίνει: μυστικισμός και παρωχημένες ιδεολογίες, που μπορούν να επιτρέψουν κάθε είδους τσαρλατανισμό.

* O Σ. Παύλου, είναι φιλόλογος, συγγραφέας, Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης του υπουργείου Παδείας

πηγή: Φιλελεύθερος